En dan loopt het fout, verlies door de ogen van een vroedvrouw. Maandagochtend, voor het eerst weer consultatie op maandag. Het ging een voormiddag worden met 2 oude bekende en twee nieuwe toekomstige mama’s. Ik keek er naar uit, mensen begeleiden die je al kent is extra bijzonder.
Mijn laatste afspraak had ik met Gwen, stralend en toch ook tikkeltje gespannen kwam ze binnen. We hadden onze afspraak vervroegd van donderdag naar maandag.
Ik zie haar lichte spanning en stel voor dat we meteen naar de harttoontje zullen luisteren, mijn praatje dat zullen we daarna wel doen. Ze knikte hoopvol. Ik zeg nog, op 16 weken, duurt het vaak wel even voor ik de harttonen vind, je hoeft niet ongerust te zijn als het wat langer duurt.
Dat langer werd wel heel lang, ik liet haar twee glazen water drinken, zo duwt haar volle blaas, haar baarmoeder hopelijk wat hoger, en vind ik hopelijk na 10 min wel harttoontjes.
Ik haal er een collega bij en probeer mijn ongerustheid niet over te brengen. Op 16 weken is het niet abnormaal dat je met een doptone eens geen harttoontje vindt.
Toen ik aan het zoeken was, flitste het opnieuw door mijn hoofd, dit had ik al eens meegemaakt, 8 jaar geleden ondertussen, het lijkt wel gisteren, het grijpt me naar de keel. Ik veeg deze gedachte weg, andere keren was het wel ok in het ziekenhuis, ik herpak me.
Terwijl mijn collega nog verder zoekt, bel ik met de gynaecoloog. Gwen mag direct doorkomen, ze bevestigt nog door de telefoon, “Elke, niet abnormaal op 16 weken hoor” Okey, terug gerustgesteld.
Gwen vertrekt, ik roep haar nog na: “voorzichtig onderweg” Nog geen uurtje later, een bericht van Gwen en van de gynaecoloog. Het hartje klopt helaas niet meer.
Tranen in mijn ogen, want geluk en verdriet ligt zo dicht bij elkaar.
Dit went nooit…
Lieve Gwen, het stond jou zo goed die derde zwangerschap.
Lieve Max, jij hoorde er nu al bij
Lief gezin, kruip gezellig in jullie cocon.
Ik ben graag jullie vroedvrouw.
Liefs Elke
