Max*

Licht roze vorm

‘Het is echt niet goed…’
BAM, donderslag bij heldere hemel, een koude douche, de wereld stopt met draaien, van alles naar niks…

‘Het hartje klopt helaas niet meer, het lijkt erop dat het een 2tal weken geleden gestopt is…’

De wereld draait door, gedachten flitsen door mijn hoofd: Het is echt over, ik voelde het al, wat nu, ik moet Stefan bellen, ik moet het de kindjes vertellen, oh nee, de kindjes, die keken er zo naar uit, …

Dan komt mijn praktische ik: ‘en nu, moet dat dan weggehaald worden?’

‘Helaas is het te groot om weg te halen, het moet er de natuurlijke weg uit, dus het wordt een ‘gewone’ geboorte. Je krijgt nu al medicatie…’

Ik luister nog wel, maar, een echte bevalling, hoe kan dat, hoe moet dat…

‘Woensdag kom je dan binnen, dan krijg je wee-opwekkers en wachten we tot het baby’tje en de moederkoek eruit zijn…’

‘Mag ik mijn man bellen…’

‘Schat, je moet naar het ziekenhuis komen, ons baby’tje is… dood’ fluister ik.

Voor mijn man een helse rit, voor mij lijkt het uren te duren voor hij er is…

Tranen, knuffels, onmacht, onbegrip, … 2 hoopjes ellende in 1…

En dan is er Sofie… Sofie die zelf op 22 weken een kindje verloor en ons doorheen ‘de procedure’ zal praten…

Nogmaals het verhaal over de geboorte voor mijn man, slik…

‘Je mag het kindje een naam geven, maar onder de 20 weken heeft het baby’tje geen bestaansrecht in België, dus dan komt hij niet op jullie trouwboekje…’

Ok, een naam hebben we en willen we geven, want die naam is verstrengeld met dit kindje, daar kleeft voor altijd iets aan vast, dit was zijn naam van ons…

‘Je moet ook nadenken of je je baby’tje wil begraven…’ BEGRAVEN, ik stort in… Ik heb nog nooit iemand begraven, en nu is dat mijn eigen kindje… onwezenlijk gewoon, niet te bevatten…

We denken dat we voor crematie gaan en dan laten uitstrooien op de strooiweide…

‘Ook moeten jullie nadenken over of je het baby’tje wil zien…’ aaaarrrggghhh, wat?? Hoe weet ik dat, hoe weet ik of het me gaat helpen of dat het mijn verwerkingsproces gaat vertragen… Ik weet het nog steeds niet…

Ze kunnen foto’s komen nemen van ‘boven de wolken’, mooie foto’s, niet de steriele ziekenhuisfoto’s, maar warme, liefdevolle foto’s. Foto’s die je onmiddellijk kan ontvangen, of die de vzw voor jou kan bijhouden tot je er klaar voor bent om ze te bekijken (als je dat ooit bent) … Foto’s van de baby alleen, of met jullie erbij… pffff, komt er ook nog makkelijker nieuws?

Helaas niet, ik krijg de medicatie en kan naar huis… De familie inlichten, de kindjes inlichten, de hele wereld inlichten, want ik wil geen vragen meer over hoe de zwangerschap gaat, ik wil ook geen vragen over hoe het met ons gaat, want het gaat niet, nu nog even niet…

De kindjes wenen, de kindjes stellen 1001 vragen die wij zo goed en eerlijk mogelijk beantwoorden… Ze lijken ons te begrijpen, onze pijn te begrijpen, maar benaderen dit verlies zoveel positiever dan wij… Daar kan ik nog iets van leren, een gevoel van trotsheid gaat door me heen…

Ze benoemen het ook gewoon, de baby in jouw buik is gestorven, en dat helpt mij, dat helpt ons, we praten erover met de kinderen als volwassenen… Zij troosten en helpen ons… veel mooier kan het niet…

Veel tranen, heel veel tranen, mag ik wel zoveel tranen hebben? Wat met mensen die echt hun kind moeten afgeven en begraven? Moet ik mezelf gelukkig prijzen dat het nu is gebeurd en niet later? Nog meer tranen, en ja, daar heb ik recht op, want dit is mijn verdriet, mijn verlies, mijn manier van verwerken…

Heb ik verdriet, ontzettend veel… Maar ben ik gelukkig? Ja, heel erg!!!!!!

Gelukkig omdat ik ’s nachts bij jou kan komen slapen, lieve Sam…

Gelukkig omdat jij mama altijd wil helpen en geen knuffel jou teveel is, lieve Ella…

Gelukkig omdat jij mijn rots bent, mijn houvast, lieve Stefan…

Gelukkig en dankbaar voor alle liefde om me heen…

Komt er ooit nog een nieuwe baby? Die kans is groot…

Maar nu, nu vieren we jou, kleine prins… Max…

Voor altijd een sterretje aan de hemel, voor altijd in ons hart…

 

Kusjes van je mama