De tranen springen in haar ogen.
Van geluk deze keer.
Eindelijk mag haar dochtertje mee naar huis.
En wat een inspanning heeft het haar gekost.
Een uitdagende zwangerschap die haar verplichte te stoppen met werken voor de 6de maand, een lange ziekenhuisopname waar ze voor het eerst gescheiden werd van haar oudste dochter en gedwongen werd tot bedrust.
Daarna herstellen van een dringende keizersnede én ondertussen een melkproductie al kolvend op gang brengen om een premature baby te kunnen voeden.
Nog maar dik 12u na de operatie vroeg ze een waskom aan de vroedvrouwen om toch maar sneller bij haar dochter te kunnen zijn. Manueel kolfde ze de eerste druppels moedermelk en we juichten samen bij elk nieuw record, 3 ml, 5 ml, 10 ml!!
Vanaf de eerste nacht haar dochter achter laten voelde zo onnatuurlijk dat had ze bij haar oudste nooit moeten doen.
Wanneer ze kon, was ze bij haar. Bij dat kleine meisje, dat haar zo nodig had.
Ze mocht ze bij houden, zoveel als ze wou en dat deed ze, ze verbeet haar eigen pijn en was er voor haar dochter.
De vijfde dag na haar keizersnede ging ze naar huis, ook de oudste had mama nodig. Vrijdagavond sliep ze voor het eerst in weken weer thuis. Zonder haar kleine meisje, wel bij de oudste, een krak in haar hart.
Nog geen 24u thuis om zaterdagochtend te vertrekken naar die kleine meid. Ondertussen leerde die haar eerste slokjes dringen aan de borst. Zij blijf daarnaast ook kolven, nauwgezet om de melkproductie goed op peil te houden.
Oh ja, het deed pijn, ze kloeg niet.
De dagen die volgden waren er van vroeg opstaan, de oudste naar de kinderopvang brengen, vertrekken naar neonatologie, daar blijven tot ze de oudste weer ging ophalen. En dan startte de avondrush. Gelukkig stond ze er niet alleen voor, partners zijn toch goud waard.
Meermaals voelde ze zich schuldig, want schuldgevoel dat krijg je er als mama gratis bij.
Schuldig omdat ze er minder was bij haar oudste en omdat ze niet altijd bij de jongste kon zijn.
De melkproductie is intussen prachtig op gang en haar dochter drinkt goed aan de borst. Nakolven blijft nodig, al kan ze die kolf soms verwensen.
En dan, mocht ze op ‘rooming in’. En dag enkel met de kleinste, noem het oefenen, kijken hoe dat kleintje het doet, zonder extra medische zorgen tussen de veilige muren van het ziekenhuis.
Eén nacht werden er twee én toen kwam er een verlossend bericht: ‘OMG we mogen naar huis’.
Een paar uren later, zat ze in de auto, ze reed het traject dat ze dagelijks reed, deze keer waren er geen tranen van verdriet, maar van geluk. Haar dochterje reed mee naar huis.
Ze vond het spannend, ik wenste haar alle geluk, en alle succes.
Tien minuten later had ik haar weer aan de lijn. Ze zag 2 regenbogen, dàt gaat geluk brengen!
Eindelijk kan ze gaan kramen, eindelijk kan ze in haar cocon en ik ben fier, zo fier dat ik haar vroedvrouw ben.
