Overdonderd & verliefd, welkom Odin
Wat hier volgt is een beschrijving van hoe ik de bevalling en geboorte van onze kleine man beleefd heb. Zo’n bevallingsverhaal vind ik bijzonder om te lezen van anderen maar ook om zelf te schrijven. Die indrukken, de roes waarin je terecht komt, de steun van je partner, … Al die dingen vergeet je zo snel maar zijn de start van een mensenleven. Daarom wil ik jullie dit niet onthouden.
Drie jaar geleden …
Tijdens de vorige zwangerschap kreeg ik last van aanhoudende jeuk, na een bloedafname bleken mijn galwaarden licht af te wijken. Omdat ik Siska minder voelde bewegen nam de gynaecologe geen risico’s en werd ik ingeleid op 39 weken. Ik schreef hier eerder al hoe Siska’s geboorte verliep.
Overal jeuk
Gedurende heel deze zwangerschap hoopte ik vurig een nieuwe inleiding te vermijden en de natuur z’n werk te laten doen. In het midden van de nacht naar ’t verloskwartier vertrekken leek mij een ongelofelijk romantisch idee.
Helaas kwam op 36 weken de jeuk terug en liet ik bloed afnemen. Het werd niet erger en ik kon het nog wel verdragen. Wanneer we een week later op controle zaten bij de gynaecologe had ik niet verwacht mij de volgende avond te mogen aanbieden op de materniteit.
We hadden nog een ponsje nodig van Jessica om onze geboortekaartjes af te werken en stonden met een smoesje diezelfde avond aan haar deur. Ze was ervan overtuigd dat we Siska brachten om te bevallen. We deden alsof er niets aan de hand was en hielden zo de verrassing in ere.
Inleiding nummer twee
Deze keer was Tom wel blijven slapen die nacht en konden we dus samen nog even babbelen en ons mentaal voorbereiden. Beiden wat overdonderd door de plotse inleiding maakten we nog snel een laatste buikfoto.
Opnieuw startte de inleiding met een tabletje om middernacht en eentje om vier uur. Toevallig was het dezelfde vroedvrouw als drie jaar geleden bij Siska. Ik sliep deze keer wel relatief goed, met uitzondering van het anderhalf uur monitor na het tweede tabletje.
Tegen half acht werd ik wakker van wat menstruatiekrampen. Dit lijkt dezelfde weg op te gaan als vorige keer. Ik bereidde me voor op een lange dag. Niet veel later kwam de volgende vroedvrouw melden dat we zo dadelijk naar het verloskwartier konden gaan.
Zitballen en verloren pilletjes
Een uurtje later zitten we op het verloskwartier. Daar aangekomen vraag ik meteen om zo snel mogelijk een zitbal te krijgen. Gezien ik zo’n ukkepuk ben kan de stagiaire op zoek naar een kleinere versie. Nog geen tien minuten later komt de gynaecologe de laatste tabletjes opsteken. Na wat prutsen zegt ze: “Momentje, ik ben het pilletje eventjes kwijt.” Altijd geruststellend zo’n woorden ?
Nadien moet ik even aan de monitor, om te kijken hoe de baby reageert op de tabletjes. De hartslag oppikken blijft moeilijk want kleine broer is erg beweeglijk. Ik lig weer langer neer dan me lief is. Gelukkig blijft de hartslag hoorbaar en heb ik nog geen weeën dus er is geen reden meer om me te laten liggen.
Bezigheidstherapie
Rond tien uur begin ik de eerste weeën op te vangen, dit lukt me goed op mezelf en tussenin babbel ik met Tom. Ik maak mezelf nog een push-playlist op Spotify en krijg een aantal foto’s en filmpjes van Siska bij mijn mama toegestuurd. Hoe heviger de weeën worden hoe meer ik probeer te dansen en mezelf af te leiden van de pijn. Tussenin dommel ik wat weg.
Tegen half twaalf lukt het om mijn vliezen te breken, ze zijn nog stug en met de weinige ontsluiting vraagt het wat geduw en gepruts. Helder vruchtwater dus alles is in orde met onze baby. Dat wil ook zeggen dat ik straks nog weeën mag opvangen in bad.
Ingebeelde weeën?
Helaas volgt er nadien meer dan een uur neerliggen aan de monitor. De toco registreert geen enkele wee terwijl ik ze wel heel hevig voel en ook onze kleine man zijn hartslag registreert slecht. We horen hem wel maar de grafieken komen er niet op. Doordat de toco mijn weeën niet opmerkt twijfel ik eventjes of ik ze mij gewoon inbeeld. Kan dat?! Uiteindelijk geven de vroedvrouwen de registratie op en mag ik samen met Tom verder opvangen.
Terwijl ik aan Tom hang vraagt hij of het mij even lukt om ze aan een tafel op te vangen, ze brachten ondertussen een warme maaltijd en ik gun hem zijn lunch wel. Ik ben opgelucht als hij klaar is met eten want zijn steun en hulp zijn nu belangrijk: het voelt alsof ik het niet lang meer kan houden.
To bathe or not to bathe?
Samen bespreken we de mogelijkheid om in bad te gaan. “Is nu al het geschikte moment? Nog niet te vroeg?” Onze zelfstandige vroedvrouw had ons vooraf door de roadmap of labor geloodst en ons verteld dat een bad veel pijn kan verzachten en je dit dus best niet te snel inzet. We beslissen toch dat het moment daar is en hij masseert, aait en motiveert mij. Ondertussen voel ik wel wat druk daar beneden en weet ik mezelf geen houding aan te meten tijdens een wee. Ik spreek van een epidurale, ’t kan me even gestolen worden. Tom stelt voor nog wat weeën af te tellen. Daar zijn we echt wel voorbij.
Niet veel later komt de vroedvrouw zeggen dat het infuus met weeënopwekkers nog gestart wordt. Op dat moment weet Tom ook heel goed dat ik het niet zonder epidurale verdoving zal kunnen opvangen. Dus hij zorgt nu dat mijn stem wordt gehoord want ik ben helemaal van de kaart.
Alweer een epidurale
We verhuizen van het bad naar het bed, alweer, voor een check en monitor. Ik verkramp bij elke wee een beetje meer, het gevoel dat ik ga flauwvallen overvalt mij wanneer de vroedvrouw vertelt dat ik nog maar zes centimeter ontsluiting heb. Het is gewoon hetzelfde verhaal, opnieuw. Het blijft nog eventjes gedoe met de monitor en Tom moet timen om de hoeveel tijd ik weeën heb. Elke 2 à 3 minuten, soms een beetje korter.
Voor de epidurale kan geplaatst worden moet er een infuus geprikt worden met vloeistof. Vroedvrouw één blijft prikken en prutsen tussen de weeën door, uiteindelijk neemt een tweede over. Moeilijke aders is een understatement. Zij prikt meteen goed en we zijn vertrokken.
Even later komen de anesthesist en zijn stagiair vrolijk binnen. “Mevrouw, als uw wee voorbij is gaan we een klapke doen hé.” – “Mhmm,” is alles wat ik er nog uit krijg. Ik moet recht gaan zitten en voel plots nog meer geduw daar beneden. Maar in mijn hoofd is dat onmogelijk, ik heb maar 6 cm ontsluiting.
“Ola, van wie is deze playlist?” Innerlijk tovert de anesthesist een glimlach op mijn gezicht want het is een lijst met vooral harde beats en hij had duidelijk niet verwacht dat deze zwangere vrouw dat kon appreciëren.
De stagiair prikt meteen goed en ik mag terug gaan liggen. Op dat moment denk ik echt een hoofdje te voelen. Ik panikeer innerlijk maar kan mezelf even niet uitdrukken en duw iedere keer mijn benen terug dicht. De anesthesist vertrekt met de woorden: “Binnen een kwartierke, halfuurke is ’t voorbij mevrouw dan ben je pijnvrij. Moest het nodig zijn; dit knopke is uwe beste vriend hé.” Zo lang heeft het dus niet meer geduurd…
Zonder waarschuwing
Op dat moment wisselen de vroedvrouwen van shift. Er is een nieuwe vroedvrouw die eventjes helemaal alleen is bij ons. Ik zeg tegen Tom dat ik een hoofdje voel. Ook de vroedvrouw bevestigt: “Daar is het hoofdje mevrouw. Even wachten.” Tuurlijk, ik hou ‘t wel efkes op.
Ze verdwijnt, zoekend naar volk om te helpen. Ik hou mezelf klaar om mijn baby aan te nemen want er is even niemand. Ook merk ik dat Tom extra alert wordt. “Is Van Hoorick hier ergens, ’t is dringend,” hoor ik in de gang. Plots stroomt het verloskwartier vol vroedvrouwen, ook de vroedvrouw die Siska op de wereld bracht is present. Hoe schoon is dat?
“Is er iemand met handschoenen aan?” Zo snel ging het dat de vroedvrouw niet eens de tijd had om zich voor te bereiden op een bevalling. Het persen gaat mogelijks duizend keer vlotter dan bij Siska en er komt geen scheur of knip aan te pas. De weg is gemaakt zeker? It’s a thing.
Mijn gynaecologe bewondert nog mijn snelle en vlotte vooruitgang en samen met een stagiaire zorgen ze voor de nageboorte. Nadien hebben we minstens een uur met z’n drieën geknuffeld. Overdonderd, verliefd en doodmoe.
Wat ik vooral onthoud van mijn tweede bevalling: ik was klaar om Odin zelf op te vangen, ik ging mijn eigen baby nemen als ’t moest. Mijn oerinstinct nam even alles over en we gingen dat hier gewoon zelf fixen indien nodig hé. Ondanks de bewondering van vroedvrouwen en gynaecoloog over deze vlotte bevalling houden we het hierbij voor bekeken. Ons gezin is compleet.
Odin Willaert ♡ 23.01.2019 | 14u45 | 3.135 kg | 46,5 cm
