Een tweede kind voor Birgit

Icon 41

We wisten al langer dat we niet zouden stoppen na ons eerste kind. Bass werd geboren in juli 2014, na een horrorbevalling. Maar die waren we snel vergeten.

Toen we na Bass zijn eerste verjaardagsfeestje het laatste restje mensen zagen vertrekken beslisten wij, Thibault en ik, dat we klaar waren voor ons volgende avontuur!

Er vanuit gaande dat het niet meteen raak zou zijn lieten we er geen gras over groeien. 4 weken later volgde de positieve zwangerschapstest. Say what??!

Op dat moment staken onzekerheid en een enorm schuldgevoel de kop op. Schuldig t.o.v. van Bass omdat hij weldra niet meer zou kunnen genieten van de exclusieve aandacht die hij genoot. Thibault daarentegen voelde enkel euforie! En maar goed ook, want zijn euforie wakkerde mijn vreugde aan waardoor ik al snel helemaal kon genieten van die groeiende baby.

Na de geboorte van Bass ben ik, op 3 maanden na, het hele jaar thuis gebleven om voor hem te zorgen. Op mijn eerste werkdag kon ik dus meteen mijn werkgever inlichten. Want zo gaat dat in het buitengewoon onderwijs. No secrets, of toch niet als het op zwangerschappen aankomt. Gelukkig kon ik gewoon beginnen werken. Weer een jaar thuisblijven zag ik echt niet zitten. Onze bankrekening trouwens ook niet!

De familie inlichten was niet bepaald iets waar ik naar uitkeek. Al die aandacht voor mijn buik, ik hou er niet van. Laat staan dat mensen er aan komen. Horror.

Mijn gezin werd ingelicht op het verjaardagsdiner van de grote zus. Ik was toen 7 weken zwanger. Aangezien wij zo’n koppel zijn dat reuzen maakt was er al snel niet veel verstoppen meer aan. De andere kant van de familie volgde op 11 weken.

De keuze voor meter en peter werd gemaakt. Als peter kozen wij voor mijn schoonbroer. Een topkerel met een hart voor kinderen, die moesten wij hebben! Maar met zelf 2, nog kinderloze, zussen waren we niet helemaal zeker van zijn toezeggen. Weer onzekerheid. Maar we gingen er voor en hij was nog enthousiast ook ! Whoop whoop!

Als meter gingen we voor de zus van Thibault. Met zelf 2 super-kids was zij de geschikte kandidate! Ook daar kregen wij een volmondige ja. Dat liep allemaal vlotjes. Weg onzekerheden!

De maanden vlogen voorbij! Hoe dichter de bevalling naderde hoe nerveuzer ik werd. De eerste bevalling draaide na bijna 30u uit in een supersnelle keizersnede. Reuzenkind, sterrenkijker, en achteraf gezien gewikkeld in de navelstreng. Die was er op natuurlijke wijze nooit uit geraakt. Maar God wat heb ik het moeilijk gehad met die bevalling. Mijn grootste wens was dus een natuurlijke bevalling. En vlot ook liefst!

De weeën begonnen de nacht van 31 maart op 1 april. De ganse nacht thuis opgevangen. Maar ‘s ochtends viel alles stil. Gedaan, geen weeën meer, geen nakende bevalling. Zucht. De volgende nacht, opnieuw weeën. De ganse nacht! Weer niet geslapen! Er vanuitgaande dat alles wel weer zou stilvallen vertrokken we met Bass naar het plaatselijke shoppingcenter. Gezellig met ons drietjes, nietsvermoedend. Want alles zou wel weer gewoon stilvallen. Enfin, we gingen er niet op zitten wachten.

In de shopping rondgewaggeld. Stappen kon je dat echt niet meer noemen. Regelmatig even een arm gezocht. Om vast te houden tijdens weeën.

‘Toch wel vaak precies he?’

‘Bwa, niet vaker dan daarstraks. Toch?’

Ik bleef toch maar even rustig aan de zijlijn toekijken naar hoe leuk Bass en papa speelden. Nog steeds niet beseffende wat (of eerder wie) er komende was.

‘Een broodje eten?’

‘Tuurlijk! Ik heb wel een hongertje ja.’

Terwijl Thibault aanschuift in de rij entertain ik Bass. Zittend op een bankje, want rechtstaan, laat staan rondlopen lukt niet meer. 
Achteraf gezien lukte zitten eigenlijk ook niet echt meer. Of toch niet op ‘normale’ wijze. De onbekende man wiens blik regelmatig de mijne kruiste moet het doorgehad hebben. Zijn blik stond op alert, op in ‘t oog houden, op bezorgdheid. Bezorgdheid om die vrouw die daar een kind entertainde terwijl ze als het ware aan het bevallen was.

Na dat broodje, dat best wel gesmaakt heeft gingen die twee mannen van mij toch nog even om een drankje. Dat ‘even’ leek een eeuwigheid! Ik garandeer het u. 
Een sms’je met de woorden ‘We moeten NU naar huis.’ bracht hen weer tot bij mij. Alle spullen werden bij elkaar geraapt en tussen twee weeën door sleepte in mezelf tot bij de auto.

Bij het zien van het uur bedacht Thibault toch maar de weeën te chronometreren. Topidee!
 6 minuten, regelmatig. Hmmm, zou het?

Thuisgekomen, Bass nog snel in bed gestoken voor een dutje, belde ik voor de zekerheid de materniteit. ‘Een tweede kindje? Vertrek toch maar hoor, we verwachten je!’

‘Mama, zie je het zitten even naar hier te komen. Mogelijk is er iets op gang, maar het kan best zijn dat we dadelijk gewoon terug zijn hoor!’

Een dikke 20 min. later stond ze daar. Die topmoeder van mij. Voor een traject van doorgaans 30 min. kan dat tellen! Achteraf vertelde ze dat ze goed wist dat als ik belde het echt niet zomaar zou geweest zijn. Eens toegekomen stond de bevalling blijkbaar ook op mijn gezicht te lezen. Maar ik ging er nog steeds vanuit dat we weer naar huis zouden gestuurd worden.

Ik sprokkelde snel wat spullen voor dat kereltje van ons bij elkaar. Stel u toch maar voor dat ik ging bevallen, dan moeten ze maar gewoon de zak nemen en kan Bass bij oma en opa gaan logeren.

‘Ik wacht hier wel tot ik weet of je moet blijven of niet’ zei ze.

Wetende dat ze, ons mama, in tussentijd zou ‘doodgaan’ van de stress vertrokken we richting kraamkliniek.

Eerste onderzoek. 7 cm ontsluiting. 7????

Of ik een epidurale verdoving wilde. Nu al???

‘Mama, pak maar in, we komen niet direct terug!’

Een goeie 4u en wat gepers later zag ze het licht. Die ‘kleine’ prinses. Mia, zaterdag 2 april 2016. 3kg790 en 53cm baby, zelf aangepakt !

Een droombevalling!

De volgende stress stak meteen de kop op. Thibault zou op 4 april beginnen kamperen aan de school voor Bass. De inschrijving startte op 12 april, maar de 5 vrije plaatsen waren gegeerd! Hoe gingen we dat bolgewerkt krijgen ? Nog voor ik uit de kraamkliniek werd ontslagen rolde Thibault zijn matrasje uit in de turnzaal van de school. Gelukkig konden wij rekenen op een geweldige familie! Want die hadden we nodig ! Schoonpapa loste Thibault een uurtje af aan school zodat deze kersverse papa zijn vrouw en kind kon ophalen en thuisbrengen. Grote zus kwam vanuit de Ardennen een week logeren zodat ik niet alleen zou zitten met een zoon van nog geen 2 en een newborn-baby die ‘borstgevoed’ werd. De vroedvrouw kwam langs, kraamhulp werd ingeschakeld ! Mama nam op haar beurt de 3 kids van de grote zus in huis. De peter van Mia loste Thibault elke avond af zodat die thuis kon komen eten en kon inspringen voor het avondritueel. Daarnaast nog een handvol vrienden die werden ingeschakeld.

Na 8 dagen werd Bass als eerste ingeschreven. School: check! Onze dank voor alle helpende handen is verpletterend.

10 dagen na de geboorte van Mia waren we dan eindelijk samen thuis. Wij met ons 4! Genieten in ‘t kwadraat!

een tweede kindje

Birgit Mertens, mama van Bass en Mia