Toen ik de dag na mijn huwelijk ontdekte dat ik zwanger was van mijn derde kindje, was dat toch een beetje een shock. Enerzijds omdat het veel sneller was dan ik had verwacht en anderzijds omdat ik al twee heel bewogen zwangerschappen achter de rug had.
Om één of andere nooit verklaarde reden kreeg ik tijdens beide zwangerschappen al heel vroeg contracties. Non stop harde buiken die jammer genoeg mijn baarmoederhals deden verkorten. Weken heb ik doorgebracht op de materniteit, terwijl ik de pasgeboren babietjes hoorde huilen, vervuld van angst om mijn kleintjes te verliezen of veel te vroeg op de wereld te zetten. Uiteindelijk werd Ilias op 38 weken en Sil op een kleine 36 weken geboren. Tien dagen couveuse dus geen drama’s. Maar wel een trauma.
Want ik was ontzettend teleurgesteld in mijn lijf. Die eerste keer denk je nog, ik heb gewoon pech gehad. Misschien toch een ontsteking ofzo die onder de radar is gebleven. Maar als het dan een tweede keer gebeurt, weet je dat het wel meer dan toeval is. Mijn zwangerschappen baadden in een klinische sfeer en ik was er me al van bewust dat dat een derde keer niet anders zou zijn. Tenminste was ik er deze keer op voorbereid.
En toch ging het anders. Om verschillende redenen. Ik had een lieve papa aan mijn zij die àlles uit mijn handen nam, zodat ik mij enkel op mezelf en ons kleintje kon focussen. Ik kende mijn rustige gynaecologe ondertussen ook goed en misschien nog belangrijker, zij kende mij en wist hoe ze mij moest aanpakken en gerust stellen.
Maar het was Elke van De Wolk die mijn zwangerschap terug “de mijne” maakte. Pas op 27 weken klopte ik op kousenvoeten bij haar aan. Ik zag op dat moment de meerwaarde van een zelfstandige vroedvrouw niet echt in. Ik wist van A tot Z wat er zich in mijn buik afspeelde, ik kende de lengte van mijn baarmoederhals tot op de mm en ik was er eigenlijk vooral enorm van verbaasd dat ik nog steeds niet opgenomen was.
Wat ik enorm apprecieerde, was dat Elke mijn houding tov mijn zwangerschap nooit veroordeelde. Ze begreep dat er voor mij geen roze wolk was en dat ik zat te anticiperen op een opname met weeën remming en heel het proces dat ik al tweemaal doorlopen had. Maar ze gaf me ook vertrouwen. Dat het deze keer toch anders kon zijn. Ze moedigde me aan om te geloven in mezelf en trots te zijn op mijn lijf, ook al liet het me soms in de steek. En ondanks dat het mijn derde bevalling werd, leerde ik nog zo veel bij. Over hoe ik de touwtjes terug in handen kon nemen, binnen de beperkte beweegruimte die ik had. Ik waagde me aan zwangerschapsyoga en vond daar zoveel rust in. Stilletjes aan begon ik te genieten van de acrobaat in mijn buik.
Ik ga nu niet doen alsof het ineens de hemel op aarde was, want natuurlijk was het alsnog een zware periode. Eénmaal moest ik toch aan de baxters en die laatste twee weken waarin ik aanhoudend weeën had tijdens een hittegolf nota bene , waren loodzwaar. Maar Ries werd geboren op 37 weken en 1 dag, een prestatie waar ik knalfier op ben en waarvoor ik vanuit de grond van mijn hart zeg: bedankt Elke, voor alles. Dankzij jou voelde ik mij niet langer als een mama die niet goed was in zwanger zijn. Ik voelde me een winnaar. En de prijs is mijn gezond Riesje.
Een verhaal van Lara Lammens.
Lara blogt over haar gezin. Op haar blog 3 tot 5 geeft ze humoristische maar eerlijke kijk op àlle aspecten van co-ouderschap. Je vindt haar ook op instagram.
