Mijn fertiliteitstraject als alleenstaande

De zoektocht naar een gynaecoloog

Na enkele verhalen te lezen van andere lotgenoten kwam ik erachter dat ik op zoek moest gaan naar een fertiliteitskliniek dat KID (kunstmatige inseminatie met donorsperma) aanbiedt. Al gauw kwam ik terecht op de website van Dr. Segaert. Zij is verbonden met Life Leuven en haar thuispraktijk is gevestigd te Keerbergen, amper 10 minuutjes van mijn huis. Hoe handig is dit! Ik stuur haar meteen een mailtje waarin ik kort mijn situatie schets en vraag of ik hiervoor bij haar terechtkan. Ze mailt terug dat ik online een afspraak fertiliteit kan vastleggen en ik ontvang alvast een administratieve en medische vragenlijst zodat mijn dossier optimaal kan voorbereid worden. 

De 1e consultatie

Op maandag 7 september is het dan zover. Met een klein hartje stap ik Dr. Segaert haar kabinet binnen, bang om iets verkeerd te zeggen waardoor ze zou denken dat ik helemaal niet geschikt ben om in mijn eentje een kind op te voeden. Belachelijk want ik weet dat deze beslissing voor het grootste deel in handen van de psycholoog ligt, maar toch is het moeilijk om rustig te blijven. Bij het binnenkomen strompel ik al over mijn eigen voeten, typisch iets voor mij. De toon is gezet... Gelukkig was dit zenuwachtig gedoe nergens voor nodig, want Dr. Segaert stelt me meteen op mijn gemak. Ik krijg een vaginale echo en alles ziet er op het eerste zicht normaal uit, oef! Er wordt bloed afgenomen en ze vertelt mij dat ik een afspraak dien te maken voor een gesprek bij de psycholoog. Als die groen licht geeft, wordt er nog een kijkonderzoek (hysteroscopie) gepland en dan kunnen we normaal gezien starten. Dus eerst naar de psycholoog, ik krijg al stress als ik er aan denk... .

Naar de psycholoog

Vrijdag 18 september, D-day! Ik heb om 9u30 een afspraak te Leuven met Jan Norré, psycholoog verbonden met de dienst reproductieve geneeskunde, Heilig Hart ziekenhuis en Life Leuven. Dr. Segaert raadde mij aan om ruim op tijd aanwezig te zijn, aangezien ik voorafgaandelijk een vragenlijst dien in te vullen. Om 8u30 ben ik al op bestemming, gretig om zo snel mogelijk aan die gevreesde lijst te beginnen. Ik word vriendelijk ontvangen door een jongeman aan de balie en mag plaatsnemen in de wachtruimte om de vragenlijst in te vullen. In één ruk word ik terug gekatapulteerd naar mijn studententijd. Het lijkt net of ik mondeling examen moet afleggen, maar hoop hierbij wel het juiste kaartje te trekken zodat ik op alle voorafgaande schriftelijke vragen het correcte antwoord weet. 

Ok hier gaan we dan: naam, voornaam, bla bla bla, beroep, opleiding, … . Bent u ooit al in contact geweest met een psycholoog? “Nee, anders zou ik misschien nu niet zo zenuwachtig zijn.” Vervolgens, vader, moeder, broers, zussen, eerdere relaties, … . Ok dit gaat vlotter dan ik dacht.

Volgende vraag, zijn er mensen in uw omgeving die bezwaar maken? “Neen gelukkig niet”. Iedereen is over het algemeen heel positief. Ze hebben bewondering voor mijn beslissing, want zo een kindje in je eentje opvoeden is best wel zwaar. Door de steun die ik krijg vanuit mijn omgeving was mijn besluit dan ook zeer snel genomen. 

Bij Life Leuven werken ze enkel met anoniem donorschap, hierover krijg ik ook enkele vragen. Het voordeel van met een anonieme donor te werken is dat je geen rekening hoeft te houden met iemand anders tijdens de opvoeding, maar het zorgt er wel voor dat je kind vroeg of laat vragen zal beginnen stellen. Vragen zoals hoe het komt dat hij/zij geen papa heeft zoals de meeste andere kinderen uit de klas. Hoe ga je hier mee om? De klokt tikt door en ik schrijf en schrijf en schrijf, er is haast niet genoeg plaats om al mijn gedachten neer te pennen.  
Ondertussen is het al 9u30 en ik ben gelukkig net klaar met het invullen van de laatste vraag. Dhr. Norré staat al in het deurgat op mij te wachten, ik doe in stilte een schietgebedje en probeer deze keer niet over mijn eigen voeten te strompelen bij het binnengaan. 

Eens binnen vraagt Dhr. Norré om mijn mondmasker af te zetten, dat praat gemakkelijker en het gaat beter om iemand te beoordelen door het zien van expressie en gelaatsuitdrukkingen. We zitten ver genoeg uit elkaar zodat de veilige afstand gans het gesprek kan bewaard worden. Het gesprek zelf gaat verrassend vlot, ik voel mij meteen op mijn gemak en na 10 minuten heb ik zowat mijn hele levensverhaal op tafel gegooid. Ik heb best wel een moeilijke jeugd gehad en daarbovenop heb ik 10 jaar samengeleefd met een manipulatieve man. Ik ga nu ook niet beweren dat heel mijn leven tot nu toe kommer en kwel is geweest, maar het heeft mij grotendeels wel gevormd tot de persoon wie ik nu ben. Het leven is nu eenmaal vallen en opstaan. 

Dhr. Norré bekijkt de rest van mijn ingevulde vragenlijst en stelt nog enkele bijkomende vragen. Op sommige vragen kan ik meteen antwoorden, op andere vragen komt er enkel het woordje “euh” uit. Maar na wat doorvragen, zijn ook de antwoorden op deze vragen eigenlijk heel vanzelfsprekend. Na een dik uur is het gesprek afgelopen en omstreeks 11u verlaat ik met een redelijk goed gevoel het Life Expert Centre.  Nu een tweetal weken nagelbijten, want dan zullen ze me laten weten of ik in aanmerking kom. Het hele team neemt deze beslissing. Mijn lot ligt nu in hun handen. 

Vrijdag 2 oktober 14u11 het langverwachte telefoontje.  Het is Dhr. Norré zelf met de verlossende woorden dat het team mij groen licht gegeven heeft om verder te gaan. Met alles wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt en de manier waarop ik in het leven sta, maken mij geschikt om een bewust alleenstaande moeder te worden. Ik ben sprakeloos en stamel dat dit geweldig nieuws is om te horen. Dhr. Norré wenst mij nog veel succes in mijn verdere leven en hoopt mij nooit meer te moeten zien, want dit wil zeggen dat alles prima gaat en ik bijvoorbeeld geen psychologische bijstand nodig heb om verschillende miskramen te verwerken. Ik zou eens moeten weten... 

Hysteroscopie

Twee weken na het verlossende telefoontje van Dhr. Norré zit ik alweer in de praktijk bij Dr. Segaert om het verdere verloop van het traject te bespreken. Vooraleer we kunnen starten wordt er eerst nog een hysteroscopie gepland. Dit is een kijkonderzoek waarbij de binnenzijde van de baarmoederholte wordt bekeken met een fijne buis die uitgerust is met een camera. De baarmoederholte wordt tijdens deze ingreep opengehouden door ze te vullen met een soort vloeistof. Klinkt pijnlijk, zeker als er in de infobrochure wordt aangeraden om een uurtje op voorhand een pijnstiller in te nemen... .
Op 27 oktober word ik op het Life Expert Centre verwacht, het onderzoek zal uitgevoerd worden door Dr. Gordts, afdelingshoofd van Life Leuven. Dr. Gordts vertelt wat ze ziet met de camera, ik kan het hele onderzoek mee volgen op het beeldscherm. Alles ziet er goed uit mevrouw, eierstok links, eierstok rechts, geen verstopte eileiders, geen cystes of andere problemen. Oef wat fijn nieuws om te horen! Ik hoefde eigenlijk helemaal niet zenuwachtig te zijn voor dit onderzoek, alles ging erg vlot en ik had achteraf nauwelijks last. Hop naar de volgende stap! 
 

1e inseminatie

Op 1/11 word ik ongesteld, joepie want dit betekent dat we nu echt kunnen beginnen. Ik ben gezegend met de “perfecte” cyclus van 28 dagen en normaal gezien is de eisprong dan op dag 14, idealer kan toch niet? Maar al gauw blijkt dat mijn cyclus helemaal niet zo standvastig is dan ik dacht. Tijd voor de eerste controle, benieuwd of mijn eierstokken één of twee mooie follikels hebben geproduceerd. 11 november, ik spreid mijn benen en Dr. Segaert kijkt of mijn eierstokken hun werk hebben gedaan maar helaas er is nog maar weinig te zien. 
Op 13/11 mag ik terugkomen en opnieuw is er weinig beweging te zien daar beneden. Er wordt nog bloed afgenomen en ik krijg alvast een voorschrift mee voor het medicijn Clomid. Dit medicijn bevordert de eicelrijping en zet de eisprong in gang. ’s Avonds krijg ik bericht van Dr. Segaert dat ik niet hoef te starten met de pilletjes, er is hormoonactiviteit vanzelf gekomen. Halleluja mijn luie follikels zijn in gang geschoten! Maandag 16 november terug controle, ze vermoedt dat de inseminatie dan voor dinsdag of woensdag zal zijn. 
Derde keer goede keer, op maandag is er een mooie rijpe follikel te zien. De inseminatie wordt gepland op woensdag en ik dien mezelf vanavond een injectie te geven met het medicijn pregnyl om de eisprong uit te lokken. Ik bekijk een Youtube filmpje om uit te vissen hoe ik dit juist moet doen, want eerlijk gezegd vind ik mezelf injecteren best wel spannend. Ik maak het product klaar, zoek een stukje buikvet, prik mezelf en klaar. Dat was het, veel geroep voor niets dus. 
Woensdagmorgen is het zover, de inseminatie. Deze gebeurt in het Heilig Hart ziekenhuis te Leuven. Ik meld mij ruim op tijd aan en neem plaats in de wachtzaal. Een zaal vol met lotgenoten, mensen met een ander verhaal maar allemaal met hetzelfde doel, een kindje krijgen. Klokslag 11u30 komt Dr. Gordts mij halen. Ze bespreekt het aantal levensvatbare zaadcellen die ze gevonden hebben in het staal. Ik geloof dat het er een miljoen of 17 waren, dat heeft mijn donor goed gedaan denk ik bij mezelf. Ik mag mij uitkleden en ze kijkt eerst met de echo hoe het er daarbinnen uitziet. De eisprong is bezig, dus qua timing zitten we erg goed. De zaadcellen gaan erin en ik mag mij meteen weer aankleden.  Dr. Gordts wenst mij nog veel succes en zegt dat ik binnen 15 dagen een urinetest mag uitvoeren. Met toegeknepen benen loop ik terug naar de parking, belachelijk ik weet het, maar ik ben bang om onderweg een deel van mijn 17 miljoen zwemmers kwijt te raken. Ik stap in mijn auto en het wachten kan beginnen. 
Die wachtweken gaan eigenlijk verbazend snel voorbij. Het is dan ook nog maar de 1e poging en ik probeer zo goed als het kan weg te blijven van internetfora op zoek naar symptomen die ik eventueel kan krijgen als ik bevrucht zou zijn. Ik wacht dus braafjes tot ik mag testen en eerlijk gezegd voel ik mij tot nu toe niet anders dan normaal. 
Donderdagmorgen 3 december 5 uur ’s morgens, ik moet hoognodig plassen en vandaag is de dag dat ik een urinetest mag doen.  Ik ben nog niet ongesteld dus doe ik met een klein hartje een test. Ik zie op het eerste zicht niets verschijnen dus ik leg de test weer weg en val terug in slaap. Twee uur later word ik wakker, steek het licht aan en kijk voor de zekerheid nog eens naar de test. Ik wrijf in mijn ogen, knijp in mijn wang om er zeker van te zijn dat ik niet aan het dromen ben, maar ik zie 2 streepjes! De controlestreep is lichter dan de teststreep maar het is wel een streep! Ik spring uit mijn bed en doe een klein vreugdedansje. 
De volgende dag mag ik lansgaan bij Dr. Segaert voor een bloedafname, de uren na die bloedafname lijken eindeloos... . Met grote verwachting hou ik mijn inkomend mailverkeer in het oog. 17u52 bliep, het is zover! “hCG waarde is 71, proficiat je bent zwanger! Kan jij volgende vrijdag 11/12 om 13u30 terugkomen voor een echo? Groetjes en prettig weekend, Dr. Segaert.” Ik ben uitzinnig van vreugde, ik mail haar terug dat volgende week vrijdag prima is en ik bedank haar voor al de goede zorgen en de superbegeleiding die ik van haar mocht ontvangen. Dit was het dan, ik ben zwanger, in augustus 2021 word ik mama of tenminste dat dacht ik toch... . 
Het weekend beleef ik een roes, ik zit op mijn roze wolk en niks kan me daar vanaf brengen. 

Zoals de meeste Belgen ga ik op maandag terug werken. Ik ben in dienst bij mijn oudste zus Inge op het accountantskantoor dat zij een 5-tal jaren geleden heeft opgericht. Heel gemakkelijk want ik hoef niet telkens aan mijn baas verlof te vragen voor elke afspraak bij de gynaecoloog. Ik werk waar en wanneer ik dat wil, iets wat in dit traject toch een echt pluspunt is gebleken. 
Maar dan op woensdag gebeurt er iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ik ga naar het toilet en zie dat ik wat bloed ben verloren, een paar lichtroze drupjes meer is het niet. Kan gebeuren zegt mijn zus, ik hoef nog niet meteen te panikeren. Maar het bloedverlies wordt erger en ik heb af en toe last van menstruatieachtige krampen. Ik stuur een mailtje naar Dr. Segaert, ze mailt terug dat ik voorlopig weinig kan doen, we zien elkaar vrijdag en zullen even afwachten. ’s Avonds krijg ik plots vreselijke buikkramp, ik spurt naar de wc en zie bloed, heel veel bloed, ik ben het vruchtje verloren... . Daar sta ik dan, met lege handen en heel veel verdriet. De dagen die volgen zijn lang en leeg. 
Op vrijdag heb ik een afspraak met Dr. Segaert, wat ik al wist, wordt nu ook bevestigd. Mijn baarmoeder is leeg. Dr. Segaert is heel erg lief. Ze zegt me dat ik niets had kunnen doen om dit te voorkomen. Ik heb niet te zwaar gesport, ik heb niet te veel stress gehad, dit is niet mijn schuld. Ze stelt voor om een cyclus over te slagen zodat mijn baarmoeder terug tot rust kan komen. Als ik de volgende keer terug ongesteld word, mag ik weer een mailtje sturen en dan gaan we gewoon verder met de volgende inseminatie. De gedachte dat er de volgende weken niets gaat gebeuren maakt me verdrietig, de eindejaarsperiode komt eraan en met heel dat coronagedoe ga ik een paar eenzame weken tegemoet. Na een tijdje heb ik mijn optimisme teruggevonden en heb ik mijn verdriet een plek gegeven. Een verloren veldslag is nog geen verloren oorlog. Volgende keer komt het vast en zeker goed. 
 

2e inseminatie 

De kalkoenen zijn verorberd, de cadeautjes zijn uitgepakt en de nieuwjaarsbrieven zijn digitaal voorgelezen. Hoera de feestdagen zijn weer voorbij! Normaal gezien vind ik het altijd jammer wanneer we weer januari zijn, maar het coronavirus heeft er uitgerekend dit jaar een onplezierige editie van gemaakt. Ondertussen is het al ruim een maand geleden dat ik het vruchtje ben verloren dus ik wacht vol ongeduld op mijn menstruatie. 
Zaterdagmorgen 9 januari, eindelijk, bloedspetters! Voor het eerst in mijn leven ben ik echt blij om het maandverband weer boven te halen. Ik stuur Dr. Segaert enthousiast een mailtje met de mededeling dat het feest is begonnen, 21 januari mag ik terug op controle.  Op die 21e is er net zoals de vorige keer nog maar weinig te zien dus ik hoef pas op 25 januari terug te komen. Die 25e krijgen we al een flinke rijpe follikel te zien, eentje die mij vast en zeker een mooie eicel gaat geven. Na het bloedonderzoek krijg ik bericht dat ik vanavond al pregnyl mag spuiten en ik word morgen om 11u15 verwacht in het Heilig Hart ziekenhuis voor mijn 2e inseminatie. 
De inseminatie gebeurt dit keer door Dr. Puttemans, een zachtaardige en aangename dokter.  Bij de echo is er te zien dat mijn eitje reeds is gesprongen, ik vraag hem of dit kwaad kan? Hij vertelt me dat ze altijd trachten te insemineren vlak voor, tijdens of net na de eisprong. Er is nog vocht te zien in mijn baarmoeder van de follikel die nog maar recent is opengebarsten, we zitten goed. 
11 dagen na die inseminatie word ik al ongesteld, hoezo ongesteld? Ik dacht altijd dat je pas 14 dagen na de eisprong ongesteld kan worden of heb ik vroeger niet goed opgelet tijdens de les biologie? Ik mail Dr. Segaert dat mijn menstruatie al is begonnen. Ze stelt voor om na de volgende inseminatie wat progesteron bij te nemen, dit hormoon zal ervoor zorgen dat mijn baarmoederslijmvlies volgende keer langer in stand zal blijven. Mijn eitje zal dankbaar zijn dat het wat extra tijd krijgt om in te nestelen. Maar goed voor nu dus een negatief resultaat en geen baby. Het kan niet alle keren feest zijn. Hop naar de 3e inseminatie.  
 

3e inseminatie

Op 19 februari word ik in het Heilig Hart ziekenhuis verwacht voor de 1e controle, Dr. Segaert heeft vakantie dus ik kan vandaag niet in haar thuispraktijk terecht. Voor de echo moet er nog even bloed geprikt worden en in het priklokaal ontmoet ik Stien, vroedvrouw in de fertiliteitskliniek. Stien is zo een spring in ’t veld, iemand van wie je onmiddellijk goed gezind wordt. Na een leuk gesprek en de bloedafname krijg ik nog een echo van Dr. Gordts en zoals gewoonlijk werkt mijn lichaam niet meteen mee. Het is nog te vroeg om iets te plannen en ik kan best maandag weer op controle komen. Toch ben ik blij dat ik zo kort opgevolgd word, ik zou het heel jammer vinden moest er bij een controle blijken dat mijn eitje al gaan vliegen is en ik daardoor een cyclus zou moeten overslagen. Op maandag 22 februari kan ik weer bij Dr. Segaert terecht, maar opnieuw zijn mijn follikels liever lui dan moe. Op woensdag 24 februari ga ik een volgende keer op controle en eindelijk heeft mijn lichaam een mooie follikel geproduceerd. De inseminatie is voor vrijdag 26 februari en zal deze keer door Dr. Segaert zelf gebeuren, noem het bijgeloof maar ik denk dat het nu wel zal lukken. Maar helaas na 11 dagen begin ik al lichtjes bloed te verliezen, omdat het zo weinig is maak ik mezelf wijs dat het misschien wel die befaamde innestelingsbloeding zal zijn. Maar neen hoor op dag 14 zijn ze er weer, de rode duivels, al mijn hoop ligt alweer in de toiletpot samen met mijn eeuwig optimisme. Ik nestel mij ’s avonds voor televisie samen met één grote pot ijs en probeer mezelf terug op te peppen voor inseminatie nummer 4. 

4e inseminatie

Deze keer gaat het vooruit, mijn lichaam heeft er duidelijk zin in. Ik hoef maar één keer op controle te gaan en op maandagmorgen 29 maart brengt Dr. Gordts weer een leger aan actieve zwemmertjes in. Ondertussen ben ik zoals zovele wanhopige vrouwen die dolgraag een baby’tje willen gekluisterd aan het internet. Een bron aan informatie, maar vooral ook aan desinformatie. Als ik dokter Google moet geloven ben ik hoogstwaarschijnlijk onvruchtbaar en met een beetje pech leg ik volgend jaar al het loodje. Dus hoe moeilijk het ook is, geloof niet alles wat je leest op het internet! Onvruchtbaar ben ik alleszins niet want 2 dagen voor ik mag testen merk ik een verandering in mijn borsten. Ik knijp er af en toe eens in en mijn zus vraagt vanachter haar bureau wat ik in godsnaam aan het doen ben. Ik zeg haar dat ik denk dat ik zwanger ben, dus ik koop zo een peperdure vroegtest bij de apotheek en doe alvast een urinetest. Ik ben met stomheid geslagen, ik denk dat ik droom want ik zie een licht 2e streepje verschijnen. Voor de 2e keer op rij denk ik weer dat ik mama ga worden. Ik laat Dr. Segaert bewust nog niets weten, want officieel mag ik nog niet testen dus ik beslis om te wachten tot maandag. 
En dan levert mijn lichaam de zoveelste gemene streek, het is maandag en ik ben ongesteld. Ik doe opnieuw een test en deze blijft witter dan wit. En dit dames en heren is dus de reden waarom je niet te vroeg mag testen. Teleurgesteld stuur ik Dr. Segaert een mailtje dat ik een ongelooflijke stomkop ben geweest en ik beloof haar plechtig om nooit meer te vroeg te testen. Maar goed voor deze keer dus weer geen baby. Hop naar inseminatie nummer 5 en de laatste kans vooraleer we naar het volgende redmiddel overgaan, in-vitrofertilisatie.
 

And sometimes, against all odds, miracles happen

5e inseminatie

Op 28 april zit ik alweer in de wachtkamer van Dr. Segaert. Ik ben wat aan de vroege kant dus ik bestudeer wederom de prachtige boekenkast in de wachtzaal. Als fervent lezer ben ik toch een tikkeltje jaloers op die mooie kast. Ik zou er best ook zo eentje willen al vrees ik dat mijn huisje daar net iets te klein voor is. Meer dan de helft van wat er in die kast staat heb ik al gelezen. Ik zie boeken van Santa Montefiore, Nicci French, Karin Slaughter, Carlos Ruiz Zafón, de veel te vroeg gestorven auteur van het prachtige vierluik “Het Kerkhof der vergeten boeken”. Als liefhebber van het genre van Karin Slaughter zou ik er zelf nog wat Karen Rose en Lisa Jackson aan toevoegen, misschien een tip voor de volgende trip naar de boekenhandel. Maar goed ik dwaal af, inseminatie nummer 5 dus. Ik heb er geen goed oog in dus ik maak alvast een afspraak voor de bespreking van het IVF-traject. Twee weken later volgt de bevestiging van wat ik al wist, geen enkele zaadcel is er in geslaagd mijn eitje binnen te dringen. De papieren voor de mutualiteit om IVF op te starten worden opgesteld, tijd voor het echte werk.

In-vitrofertilisatie / Intracytoplasmatische sperma-injectie (ICSI)

Bij donorzaad wordt er altijd gebruik gemaakt van ICSI, dit is een meer gespecialiseerde vorm van een IVF-behandeling waarbij één zaadcel met een ultrafijne naald in een eicel wordt gebracht. Maar voor we daaraan kunnen beginnen moeten die eitjes eerst nog geoogst worden. Ik reageer verrassend goed op de behandeling, mijn eicellen groeien goed en blijken in grote getale aanwezig. Vorig jaar bleek dat ik een lage eicelreserve had dus ik ben heel blij met hoe het voorlopig gaat. Het dagelijks prikken en slikken, de blauwe plekken en de vele doktersafspraken nemen we er met plezier bij. Ik heb nu echt het gevoel dat het met zo een reageerbuisje wel zal lukken.   
Op 21 juni is het eindelijk zover, de pick-up van de eicellen. Terwijl ik daar op de tafel lig wordt er door het verpleegkundig personeel druk gespeculeerd over Jürgen Conings, de beroepsmilitair die al sinds mei verdwenen is. De man was ondertussen al lang overleden maar op die bewuste 21e juni was gans België nog in de ban van zijn verdwijning. Ondertussen dommel ik zachtjes in. De punctie wordt uitgevoerd door Dr. Coeman, hij prikt met zijn lange naald in mijn buik en ik voel bijna niets. Dat was het dan en nu wachten op de uitslag. Na een tijdje komt de embryoloog mij vertellen dat ze 15 eicellen hebben gevonden. 15 eicellen?! Wauw wat een resultaat, ik voel mij Aphrodite, Godin van de vruchtbaarheid. Maar goed kalm blijven en eerst zien of er morgen na de bevruchting nog iets van Aphrodite overblijft. 

De volgende dag krijg ik telefoon, van de 15 eitjes waren er 13 rijp genoeg om te bevruchten en 10 zijn er effectief bevrucht. Omdat er zoveel bevruchte eitjes zijn wordt er gekozen voor de verlengde cultuur. Dit wil zeggen dat de embryo’s tot 5 dagen in de kweekkast worden gehouden totdat ze zich ontwikkelen tot een blastocyste.  Dit geeft een aanzienlijk betere kans op succes na implantatie. Uiteindelijk blijven er na die 5 dagen nog 5 embryo’s over, eentje gaat er in mijn buik, de andere 4 gaan de diepvries in. Met zo een resultaat begin ik zelfs stilletjes aan te dromen van 2 kindjes. 
Maar die droom wordt alweer snel doorprikt. Ik heb op de dag van de bloedafname alweer een positieve test in handen maar ik verlies bloed, geen goed teken dus. Mijn hCG is 14, dit is positief maar eerder laag, progesteron is ook laag. Dr. Segaert is niet optimistisch met deze waarden en ik mag donderdag terugkomen voor een nieuwe bloedafname. Maar die donderdag haal ik niet, de volgende dag word ik al ongesteld. Het leven is niet eerlijk, maar we komen er wel. Ik heb immers nog 4 mooie embryo’s waarvan er vast en zeker eentje zal uitgroeien tot een betoverende baby.  
 

1e cryo terugplaatsing

Vrijdagmorgen 23 juli, ik stap op de weegschaal en stel vast dat ik vandaag de 60kg ben gepasseerd, dit is al ruim 3 kg meer dan aan de start van mijn traject. Ik probeer regelmatig te bewegen en sinds ik probeer zwanger te worden ben ik precies getransformeerd in de nieuwe Pascale Naessens. De boosdoeners zijn, je raadt het al die ellendige hormonen! Kleine dikmakertjes die mijn broeken één voor één laten krimpen en je krijgt er nog een portie stemmingswisselingen gratis en voor niets erbovenop. Mijn ooit zo platte buik is ondertussen ook niet meer, het lijkt net of ik al 3 maanden zwanger ben maar dan zonder baby. 
Maar goed, genoeg gezaagd over mijn gewicht, vandaag heb ik controle om te kijken of mijn baarmoederslijmvlies dik genoeg is zodat er een datum kan geprikt worden voor de terugplaatsing. Alles gebeurt in een kunstmatige cyclus, dus ik ben voorlopig verlost van de vele controles omdat mijn luie follikels meestal geen zin hebben om snel in actie te komen. 
Een week later moet ik in het Heilig Hart zijn voor de terugplaatsing, daar krijg ik te horen dat mijn embryo de ontdooiing maar voor 60% heeft overleefd. Dr. Segaert vindt het toch zonde om dit embryo in de vuilbak te gooien en beslist om het een kans te geven. 
Met weinig goede moed vertrek ik dat weekend op vakantie naar de Ardennen. 
Op zaterdag 7 augustus ben ik dan ook stomverbaasd dat ik voor de 4e keer ondertussen weer een positieve test in handen heb. Ik spring niet meer rond van blijdschap en mijn vrienden waar ik op dat moment te gast ben begrijpen het niet. Ik vertel hen dat ik liever afwacht wat het bloedonderzoek ons maandag zal vertellen, het is al teveel misgegaan... .
Maandagnamiddag 16u41 bliep, het langverwachte geluidje van een mail die binnenkomt. “hCG is 30, progesteron is wat laag, je mag 2 extra comprimés oraal innemen. We zien elkaar terug op vrijdag.” Ik begin weer te hopen. 

Vrijdag de dertiende! Ik ben niet bijgelovig en misschien is vandaag wel mijn geluksdag? 
Maar al snel word ik weer met 2 voetjes op de grond gezet. De uitslag van de bloedafname komt binnen, mijn hCG is 15, dit is een daling. Ik mag stoppen met alle medicatie en de bloeding zal dan vanzelf op gang komen. De zoveelste tegenslag. Ik besef dat dit niet meer normaal is maar ik probeer mezelf weer op te rapen voor de volgende terugplaatsing.
Vallen is niet erg, blijven liggen wel. 
 

2e cryo terugplaatsing

9 september 2021 en ik zit alweer in de wachtzaal van het Heilig Hart voor een volgende terugplaatsing. Ik knik naar een vrouw die ik enkele maanden ook al had gezien en waarvan ik wist, ook daar is het weer niet gelukt. Na een kwartiertje wachten komt de onthaalmedewerkster ons vertellen dat de dokter wat vertraging heeft, nog even geduld dus. Graag wil ik dat embryo zo snel mogelijk lekker warm in mijn buik.  Mijn naam wordt afgeroepen, ik mag alvast naar de embryoloog om de resultaten van de ontdooiing te bespreken en oef deze keer is het embryo voor 100% ontdooid, wat een opluchting.  Ondertussen zit ik al bijna een uur in het wachtlokaal, mijn gsm en e-reader liggen in de kamer hiernaast dus ik lees voor de 100e keer de uitslag van het labo. Herkomst LABID P21382, split 01, vervaldatum 26/6/2026, grappig er zit een vervaldatum op mijn eitjes, op mijn vruchtbaarheid jammer genoeg ook. Volgende lijn, cel stadium: bl ex, dooioverleving 100%. Bl ex geen idee waar dat voor staat, de eeuwige optimist in mij noemt het “blastocyst excellent”.  De deur van het wachtlokaal gaat open, tijd dat mijn “excellent” embryo wordt teruggeplaatst. 
De terugplaatsing gebeurt deze keer door een nieuwe dokter op de afdeling, Dr. Schutyser. Ze verontschuldigt zich voor het lange wachten en plaatst het embryo in. De vriendelijke dokter vraagt nog wat ik dit weekend ga doen en ik vertel haar dat er een weekendje aan zee gepland staat. De gezonde zeelucht, ideaal voor de innesteling van mijn embryo. 
Donderdag 16 september, een week na de terugplaatsing en ik heb alweer voor de 5e keer ondertussen een positieve test in handen. En ik voel niks, helemaal niks. Ik denk dat het een soort zelfverdedigingsmechanisme is geworden, een bescherming tegen het slechte nieuws dat hoogstwaarschijnlijk straks weer in mijn mailbox verschijnt. 
Ik ga langs bij Dr. Segaert voor een bloedafname, ze durft geen uitspraken meer te doen, we wachten de bloedresultaten af. Die avond krijg ik het volgende mailtje binnen, “hCG is positief maar laag, slechts 13. We zien elkaar terug op woensdag”. Op maandag doe ik weer een urinetest en die is spierwit. De moed zakt mij in de schoenen, ik vraag mij af of dit ooit nog goed zal komen? 
Woensdag 22 september zit ik alweer in de praktijk bij Dr. Segaert. Wat er de laatste maanden is gebeurd is niet ok en zal verder onderzocht moeten worden. Eén van de oorzaken zou kunnen zijn dat mijn baarmoederslijmvlies niet selectief genoeg is. Normaal gezien moet het de capaciteit hebben om abnormale embryo’s te herkennen en die niet te laten nestelen. 

Dr. Segaert stelt voor om bij de volgende IVF-behandeling PGT (Pre-implantatie genetische testing) toe te passen. Hierbij worden ernstige afwijkingen opgespoord bij embryo’s vooraleer deze in de baarmoeder worden teruggeplaatst. Het kan ook zo maar zijn dat er na uitgebreid onderzoek geen oorzaak wordt gevonden, maar daar wil ik nog eventjes niet aan denken. Ik heb immers nog 2 embryo’s in de in de diepvries. Dr. Segaert stelt voor om deze eerst samen terug te plaatsen. Ik hoop op een wonder. 
 

3e cryo terugplaatsing laatste 2 embryo’s

Leuven, dinsdag 12 oktober 2021 en hier zitten we weer. Er is weinig volk vandaag op de afdeling en ik mag al meteen naar het kantoor van de embryoloog om de resultaten van de ontdooiing te bespreken. Beide embryo’s zijn voor 100% ontdooid, eentje is er van iets mindere kwaliteit maar dat wisten we al toen deze werd ingevroren. So far so good. Vroedvrouw van dienst vandaag is Heidi, een superlieve en vriendelijke vrouw. De terugplaatsing wordt door Dr. Valkenburg uitgevoerd. Dr. Valkenburg is in tegenstelling tot vroedvrouw Heidi duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Ze komt de kamer binnen, leest mijn dossier en kijkt me van boven haar kleurige bril afkeurend aan. “Nou mevrouw Beullens ik zie dat u alleenstaande bent en u gaat 2 embryo’s terugplaatsen, bent u daar wel zeker van?”. Ja daar ben ik zeker van, de kans is heel klein dat hier 2 baby’tjes van gaan komen en als dat toch zo zou zijn overleven we dat wel. Ze vraagt of ik nog zo positief zal zijn als ik met 25 weken moet bevallen. Ik antwoord haar dat alles besproken is met Dr. Segaert. Ik krijg meteen een rake vraag terug, namelijk of dat Dr. Segaert mijn 2 kinderen ook zal opvoeden? Ok hier heb ik geen zin in, Dr. Valkenburg heeft duidelijk mijn dossier niet helemaal gelezen en nogmaals een tweeling is in mijn situatie niet ideaal maar ook niet onmogelijk. Moest alles niet zo moeilijk gaan had ik graag 2 kindjes gewild. 2 kleine spruiten kort na elkaar is ook best wel pittig. Maar ik zwijg, ik ben nogal snel geïntimideerd wanneer mensen die ik niet ken mij zo behandelen. Dr. Valkenburg is vast en zeker een hele goede arts, maar haar persoonlijke mening mag ze voortaan voor zichzelf houden. Ik hoop vurig dat die volgende keer er nooit meer zal komen en dat het wonder zal geschieden. 

Maandag 18 oktober, ik ben ondertussen een echte Sherlock geworden in het opsporen van zwangerschapssymptomen. Eén van die symptomen is een verhoging van mijn rusthartslag. In een natuurlijke cyclus gaat deze omhoog vanaf de eisprong, bij een kunstmatige cyclus ging deze altijd omhoog vanaf de innesteling. Wanneer ik zwanger was bleef deze verhoogd, werd ik ongesteld dan ging deze weer naar beneden. We zijn vandaag nog maar de 6e dag na de terugplaatsing maar mijn rusthartslag is volgens mijn Fitbit ondertussen al van 55 naar 60 gestegen dus ik beslis om er alvast een testje tegenaan te gooien. En daar zit ik weer op het toilet met een positieve test in handen, de 6e van dit traject ondertussen. Wat mij opvalt is dat deze vrij donker is ten opzichte van mijn vorige testen. Ik heb al mijn positieve testen tot nu toe bijgehouden dus doe ik een vergelijking. Deze test blijkt zelfs donkerder dan die van een jaar geleden toen mijn hCG 71 bedroeg en op dat moment was ik al een dag overtijd. Ik begin weer te dromen van kleine handjes en trappelende beentjes. 

Woensdag 20 oktober, vandaag mag ik langsgaan bij Dr. Segaert. Ik heb vanmorgen weer een urinetest gedaan en de teststreep was ditmaal donkerder dan de controlestreep. Gaat het nu echt gebeuren? Zo fier als een gieter toon ik Dr. Segaert mijn test en ze kan alleen maar bevestigen dat die er inderdaad positief uitziet maar we moeten wederom het resultaat van de bloedafname afwachten. 
Woensdagnamiddag, Dr. Segaert heeft weer gelijk. Ik was weer veel te enthousiast want ik verlies een beetje bloed, mijn buik doet pijn en ik heb vreselijke rugpijn. Alle tekenen dat ik binnenkort ongesteld ga worden. ’s Avonds krijg ik via mail de resultaten van de bloedafname binnen, mijn hCG waarde is 349! Maar progesteron is opnieuw maar 5.1, je mag 2 extra comprimés Utrogestan inslikken. Dit is een hoge hCG waarde, maar de andere waarden zijn niet perfect. Volgende week donderdag mag ik terug op controle komen.  Ik heb nog steeds buikpijn, rugpijn en bloedverlies. Na wat opzoekwerk op het internet besef ik dat mijn progesteronwaarde dramatisch laag is. Ik leg mij erbij neer dat het ook deze keer niet zal lukken. De volgende maanden ga ik de mallemolen van onderzoeken in. Normaal had ik die avond nog afgesproken met vriendinnen, maar ik heb me ziek gemeld. Ik installeer mij in de zetel, sluit mijn ogen en voel de tranen opkomen. 
Donderdag 28 oktober, eindelijk ik mag weer op controle. Ik heb ondertussen geen bloedverlies, buikpijn of rugpijn meer gehad,  maar dit hoeft niks te betekenen. De hoge dosissen progesteron houden alles tegen en als kers op de taart ga ik door al die pillen de laatste week als een slaperige zombie door het leven. Of zou die vermoeidheid een zwangerschapssymptoom zijn? Ik durf er alleszins niet meer op te hopen. Tijdens het consult wordt er bloed afgenomen en wordt er een echo gemaakt. Wat ik op die echo te zien krijg had ik helemaal niet meer verwacht. Er is een vruchtzakje te zien dat overeenkomt met de termijn van 5 weken zwangerschap. Die avond krijg ik ook de resultaten binnen van de bloedafname, “hCG staat 9074, progesteron 40. Hoge waarden dus! Tot snel, vele groeten, Dr. Segaert”. 
Als door de bliksem getroffen staar ik naar mijn computerscherm. Is dit het dan, gaat het nu echt gaan gebeuren? Vandaag bombardeer ik Dr. Segaert officieel tot een heldin, ik ben er rotsvast van overtuigd dat als zij niet alles zo nauwgezet zou opvolgen dit zeker weer was misgegaan. In andere ziekenhuizen mag je meestal pas 2 weken na de terugplaatsing een bloedafname krijgen. Met mijn laag progesterongehalte zou dit nooit zijn goedgekomen. Laat de doosjes Utrogestan maar verder de deur uitvliegen! Nu er een baby’tje in mijn buik zit, wil ik gerust nog een paar weken rondlopen als een personage uit The Walking Dead. 

Woensdagmorgen 2 november, de paniek slaat weer toe. Na een toiletbezoek merk ik dat ik een klein beetje bloed verlies. Ik probeer niet meteen in de stress te schieten en ik consulteer mijn beste vriend Dr Google. Die zegt dat ruim 20% van de zwangere vrouwen bloed verliest tijdens het begin van de zwangerschap en dat het niet altijd iets ergs hoeft te betekenen. Maar dan voel ik tijdens mijn wandeling naar het werk dat het niet goed zit, eens bij mijn zus aangekomen ga ik meteen naar het toilet en het bloed stroomt er gewoon letterlijk uit. Ik stuur meteen een mailtje naar Dr. Segaert en schrijf haar dat ik gewoon hoop dat er een bloedvat is gesprongen. Voor de rest van de dag durf ik mij nog amper te bewegen, elk toiletbezoek is een opgave. Maar het bloedverlies mindert en na een paar dagen is het weer helemaal gestopt.
Maandag 8 november, ik ben nu 6,5 weken zwanger en vandaag moeten we als het goed is een kloppend hartje zien. Ik denk dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest. Ik deed vroeger aan competitie in de paardensport en was dan altijd best nerveus, maar dit is anders. 
Met een bang hartje neem ik plaats in de behandelstoel, daar gaan we. Dr. Segaert knijpt in mijn arm, ikzelf denk dat ik iets zie knipperen op het scherm en dan laat ze me het hartje ook horen. Ik weet niet hoe ik moet reageren, als verdoofd staar ik voor mij uit. Ik wil wenen, maar er komen geen tranen. En dan komt het slechte nieuws, op de echo is een 2e vruchtzak te zien. Dit kindje heeft het niet overleefd en hangt als één bloederige massa vast aan het goede embryo. Dit verklaart dus het bloedverlies van afgelopen week. Ik mag beslist niet terug beginnen bloeden want de kans bestaat dat dan ook het goede embryo mee wordt uitgestoten. Ik krijg om te beginnen twee weken rust voorgeschreven en mag me weer elke dag prikken met Inprosub, een middel om de bloeding tegen te gaan. Twee weken Netflix op doktersadvies, lijkt leuk maar voor iemand die maar moeilijk kan stilzitten en houdt van de natuur en lange boswandelingen is dit een ware straf. Maar nu ik dit hartje heb zien en horen kloppen zal ik er alles aan doen om dit zo te houden. Ik neem plaats in de zetel en haal mijn E-reader boven. Echter na drie dagen begin ik mij al stierlijk te vervelen. Ik heb ondertussen al twee boeken uit en televisie kijken op uren dat men mij via teleshopping corrigerend ondergoed wilt aansmeren is niet aan mij besteed. Dus ik stort mij op iets nieuws en dat is het schrijven van dit dagboek. Schrijven blijkt voor mij een creatieve uitlaatklep te zijn. De dagen vliegen zo voorbij. 
Maandag 15 november, ik mag weer op controle. Ik heb al een hele week geen bloed meer verloren. Het ziet er goed uit. Het kleine ukje zit op schema en er is al iets te zien dat op een mini-mensje begint te lijken. De 2e vruchtzak is nog steeds te zien, dus verder spuiten en rustig aan doen is de boodschap. Volgende week dinsdag mag ik weer op controle. Ondertussen ben ik al een tijdje gezegend met een heleboel zwangerschapssymptomen. Ik hoef niet meer zoals een paar maanden geleden in mijn borsten te knijpen om te voelen of ze pijn doen, er gewoon naar kijken is al genoeg. Misselijk ben ik van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat en zelfs ik nu een hele dag in de zetel moet blijven liggen sta ik elke ochtend nog steeds moe op. Ik moet de hele tijd plassen, maar goed dat symptoom heb ik al meer dan dertig jaar... . Klinkt raar maar ik ben blij met al deze symptomen, het is een teken dat het daarbinnen nog steeds goed zit. Als ik dan eens een uur of twee niet misselijk ben, begin ik al te twijfelen. Dit traject heeft mij doen transformeren in een bang onzeker muisje. God wat ga ik blij zijn als het eerste trimester voorbij is.  

Dit weekend kwam er een vriendin op bezoek. Ze wist dat ik altijd graag twee kindjes wou en ze vraagt me hoe ik hier nu tegenover sta. Dit is een vraag die mij al maanden bezighoudt en ik denk dat ik eindelijk kan zeggen dat ik het antwoord weet. Mijn hart zegt ja, maar mijn verstand zegt nee. Ik heb te veel eicellen van slechte kwaliteit. Ik heb geen glazen bol en weet dus niet hoe het volgende traject zou lopen, maar het zal alleszins niet gemakkelijk zijn. Tegen dan ben ik ook weer een jaartje ouder en aangezien mijn embryo’s op zijn moet ik dan meteen weer aan een nieuwe IVF-behandeling beginnen. Mijn lichaam heeft nu al een lange tijd onder druk gestaan met al die voortdurende behandelingen en dan nog eens de zwangerschap zelf. De psychologische kant valt ook niet te onderschatten. Een fertiliteitsbehandeling is nu eenmaal somber, eenzaam en zwaar. 
Tegen dan heb ik immers ook rekening te houden met een kleintje dat de volle aandacht van een blije mama verdient. Daarom ben ik heel zeker van mijn beslissing. De toekomst hieromtrent is te onzeker. Als je voor een tweede wilt gaan dan wil je dat ook echt en ga je niet halverwege zeggen: het is te zwaar, we stoppen ermee.  Ik ga gewoon keihard genieten van het wonder dat nu aan het gebeuren is, want een wonder dat is het in mijn ogen echt wel. 

Dinsdag 23 november, joepie ik mag weer op baby date. Ik zie een klein beertje op het beeldscherm van de gynaecoloog verschijnen en ik smelt. Vandaag ben ik bijna 9 weken zwanger en normaal is dit mijn laatste afspraak met Dr. Segaert. Op 21 december heb ik een afspraak in het Heilig Hart ziekenhuis met Dr. Vandecasteele voor de 12-weken echo. Ik heb het Heilig Hart ziekenhuis gekozen om verder opgevolgd te worden omdat ik mij hier thuis voel. Het is een familiaal ziekenhuis en door de behandeling ken ik al een paar van de vroedvrouwen. Dat geeft mij alvast een vertrouwd gevoel. Omdat de afspraak pas binnen vier weken is, mag ik op aanvraag en hoofdzakelijk voor mijn eigen gemoedsrust binnen twee weken nog één keer terugkomen op controle bij Dr. Segaert. 

Donderdag 9 december 2021, dit is het dan, mijn allerlaatste afspraak bij Dr. Segaert en op de kop de 50e afspraak van dit traject. 50 afspraken van onderzoeken en controles, van inseminaties en van terugplaatsingen, 50 afspraken van hoop en wanhoop, van geluk en verdriet. Ik ben vandaag 11 weken zwanger, het kleine wondertje in mijn baarmoeder is geen embryo meer, maar een foetus. Ik zie vandaag op het scherm een klein mini-mensje met alles op en aan, met mini vingertjes en mini teentjes, een gevoel van gelukzaligheid overspoelt mij. Vandaag is de dag dat ik eindelijk durf te zeggen dat ik mama ga worden en ik ga mijn stinkende best doen om een goede te zijn.  Ik verlaat voor de laatste keer de praktijk van Dr. Segaert en stap in mijn auto, op de radio speelt “I can see clearly now” en ik kweel uit volle borst mee. 
 

“I can see clearly now, the rain is gone,
I can see all obstacles in my way
Gone are the dark clouds that had me blind
It's gonna be a bright, bright sunshiny day.  

Oh, yes I can think I can make it now the pain is gone
All of the bad feelings have disappeared
Here is that rainbow I've been praying for
It's gonna be a bright, bright sunshiny day.

Look all around, there's nothing but blue skies
Look straight ahead, there’s nothing but blue skies

I can see clearly now, the rain is gone,
I can see all obstacles in my way
It's gonna be a bright, bright sunshiny day.”
 

Dankwoord

Ik wil graag mijn familie bedanken voor hun onvoorwaardelijke steun. Mijn zus Inge die mijn aanhoudend gezaag heeft moeten aanhoren op het werk en voor het verbeteren van mijn spelfouten. (sorry als er nog instaan) Mijn zus Nele voor het branden van de vele kaarsjes en het nalezen van dit stuk. Mijn mama, gewoon om er altijd voor mij te zijn. Je bent één uit de duizend. 
Bedankt aan al mijn vrienden en vriendinnen, hier en uit Dendermonde. Bij jullie kon ik altijd terecht voor een babbel als dat nodig was. Bedankt voor de steun en alle troostende woorden. Jullie waren er altijd om mij weer op te beuren wanneer ik het eventjes niet meer zag zitten. Sommigen bedankt voor de boswandelingen, anderen bedankt voor de café -en restaurantuitjes. Jullie zijn stuk voor stuk goud waard. 
Ook bedankt aan het hele Life-team te Leuven, van dokters tot laboranten, embryologen, vroedvrouwen en verpleegkundigen, de onthaalmedewerkers die mij keer op keer succes wensten. Jullie zijn allemaal toppers. Maar in het bijzonder bedankt Dr. Segaert, zij is het lichtpuntje in dit hele verhaal. Zonder haar zou dit nooit gelukt zijn. Haar professionele aanpak, haar kennis en doorzettingsvermogen hebben ervoor gezorgd dat ik mij binnenkort mama mag noemen en daar ben ik haar voor de rest van mijn leven heel erg dankbaar voor. 
 

Een eerlijke verhaal van Katja Beullens