Mijn zoontje Lou, onze eerste, was een zware huilbaby. Lou weende niet, hij krijste. Hij krijste een hele dag en nacht door.
Het begon al meteen in het ziekenhuis en werd alleen maar erger en erger. Overdag sliep hij dutjes van max 10 minuten ín onze armen. ’s Avonds liepen we gemiddeld 6 uur aan een stuk rond met een stokstijve krijsende baby. ’s Nachts, vanaf een uur of 4, was hij zo doodop dat hij in 1 trok 4 uur sliep. En dan begon de hel opnieuw.
Na 3 maanden, waarvan 2 ziekenhuisopnames, wisten we eindelijk het verdikt en de oplossing. Koemelkvrij eten.
Ik denk met heel veel moeite terug aan die tijd. Mijn vriend en ik, 2 zombies, die op den duur heel apathisch, op automatische piloot toertjes rond de tafel liepen. Wij waren op. Onze “cup” was leeg. En daardoor hadden wij geen energie meer om Lou liefde te geven, geen moed meer om de dag te beginnen, laat staan 1 vriendelijk woord nog tegen elkaar te zeggen.
Achteraf bekeken waren wij heel fout bezig. Zorgen voor onze zoon betekende voor ons dat wij, dit, met ons twee, moésten aankunnen. Wíj waren verantwoordelijke ouders, dus wíj zouden op zen minst de eerste 3 maanden alleen voor onze zoon zorgen.
En juist daar liep het mis.
Onze cup was leeg. Leeg voor alles en iedereen. Tot op een moment dat we braken en ’s nachts iemand opbelden om te zeggen “Kan je meteen komen alstublieft? Want dit, nog 1 uur proberen volhouden, loopt fout af”.
Het is goed gekomen. Gelukkig. Maar wat ik van deze periode heb geleerd is het volgende. Als je niet zorgt voor jezelf, kan je niet zorgen voor een ander. Ook al was de zorg voor Lou op dat moment een hele uitdaging, het hoeft niet altijd te gaan om zo’n rampscenario’s. Je kan ook de “perfecte” baby hebben en tóch over je grenzen gaan door net iets te weinig slaap of net iets te weinig alleen-tijd. Leer jezelf en je grenzen kennen. Leer eerst voor jezelf zorgen. Wanneer jouw cup gevuld is, zal je veel meer energie en geduld kunnen steken in de zorg voor jouw kindje.
Had ik toen iets meer naar mezelf geluisterd, iets meer hulp durven vragen. Dan had ik waarschijnlijk nog steeds liefdevolle woordjes kunnen zeggen tegen Lou. Dan had ik hem niet, net iets te bruusk, in bed gelegd om dan het huis uit te lopen. Dan had ik begrepen dat mijn vriend hier ook niets aan kon doen en in plaats van hem af te snauwen had ik hem een knuffel kunnen geven en hadden we steun kunnen vinden bij elkaar. Dan hadden we betere ouders geweest?
Lieve mama’s en papa’s. Durf hulp te vragen. Durf je af en toe af te zonderen. Durf gerust eens eerst voor jezelf kiezen. Opladen, op de manier die voor jou werkt, je cup vullen, maakt van jou een net een nog betere ouder. Hoe meer liefde je aan jezelf geeft, hoe meer liefde je kan geven aan de mensen rondom jou.
En is dat is meteen een waardevolle les voor je kindje.
Veel liefs Silke
