Ja, nog een (persoonlijke) mening over borstvoeding tijdens de "Week van de Borstvoeding". Dus als je
a) geen interesse hebt in borstvoeding, of
b) geen interesse hebt in mijn mening (want wie ben ik), feel free dit verhaal te skippen.
'You do you' is inderdaad de belangrijkste leuze. Of je nu kiest voor borstvoeding of kunstvoeding: da's 100% jouw keuze en daar heeft niemand zich mee te moeien.
Wat ik persoonlijk minder leuk vind aan die stelling, blijft die tweedeling. Je gaat OF voor borstvoeding, OF voor kunstvoeding. Alsof het één het ander uitsluit. Terwijl het ook een en/en verhaal kan zijn. En dat had ik misschien graag geweten voor ik aan mijn grote borstvoedingsqueeste begon.
Ik heb echt een haat-liefdeverhouding met borstvoeding geven. Maar haat nam de bovenhand toen Coco's gewicht begon te kwakkelen. De mom guilt was ZO groot dat het absurd was. Ik was klaar om borstvoeding helemaal op te geven, want het was mijn fout dat mijn kind aan het verhongeren was. Ik zei het al: absurde druk die alleen ik mezelf oplegde, niemand anders.
Ware het niet dat zowel Coco als ik ook écht genoten van die voedingsmomenten. Zij kwam bij mij tot rust, ik genoot van onze tijd samen om elkaar beter te leren kennen. Waardoor het idee van ermee te moeten stoppen voor nóg meer hartzeer zorgde. Maar dat was in mijn hoofd de enige oplossing: stoppen, en overstappen naar kunstvoeding.
Tot vroedvrouw Julie me vroeg waarom we niet combineerden. Als ik het gevoel had dat Coco niet voldaan was, kon ik altijd een beetje kunstvoeding proberen bijgeven. Had ze nog honger, dan kon ze nog wat eten. Had ze genoeg, dan was dat extra flesje voor mij een vorm van geruststelling.
Zo simpel.
En voor sommigen misschien zó voor de hand liggend. Maar bij mij was die frank nog nooit gevallen. Ik zat in mijn hoofd met Team Borstvoeding en Team Kunstvoeding. Terwijl dat, in ons geval, nergens voor nodig was. De kunstvoeding zorgde voor zo veel rust. De absurde druk was weg. Waardoor ik ook weer meer kon genieten van mijn borstvoeding. Wat uiteindelijk mijn productie ten goede is gekomen. Win-win-win dus.
En dus combineren wij naar hartenlust.
En iedereen is daar gelukkiger (en in Coco's geval: ronder en gezonder) door. Een kind in leven houden is al ingewikkeld genoeg. Dat bijkomend schuldgevoel als het niet (meteen) van een leien dakje loopt is echt nergens goed voor. En nergens voor nodig. Borstvoeding hoort geen dagelijkse strijd te zijn, als je 't mij vraagt. Laat je helpen op zoek naar jullie perfecte melkcocktail.
En you do vooral you.
Liefs Jana en Coco
